توسط : بتلفیلد 6 میخواهد یک مقصد دیجیتال کامل باشد. کمپین تک نفره برگشته، مولتی پلیر کلاسیک با نبرد های عظیم تا درگیری های فشرده جریان دارد، پورتال میخواهد نقش سانباکس خلاق را بازی کند و یک بتل رویال هم در راه است. شبیه استراتژی بتلفیلد 2042 به نظر می آید، اما تفاوت اصلی اینجاست که بازی این بار واقعا خوب از آب درآمده؛ دست کم در آن بخشی که تا الان قابل تجربه بوده است.
اول برای مولتی پلیر بیا، بعد برای مولتی پلیر بمان
مولتی پلیر امضای بتلفیلد همان ستاره اصلی است. مود های قدیمی مثل Conquest، Breakthrough و Rush برگشته اند و فرمول آشنا یعنی ترکیب پیاده نظام، زرهی و هواگرد دوباره آن هرج و مرج دوست داشتنی را میسازد؛ همان لحظاتی که به آنها میگوییم Battlefield Moments.
بازگشت کلاس ها و حس نظم وسط شلوغی
کلاس ها برگشته اند: Assault، Engineer، Support و Recon. هر کدام مسیر واضحی برای تاثیرگذاری روی تیم میدهند و گجت های مخصوصشان در شن بازی بزرگ بتلفیلد میدرخشند. آزادی در ترکیب سلاح، اتچمنت و گجت ها باعث میشود همان حس شخصی سازی تاکتیک ها که در بتلفیلد 3 و 4 دوست داشتیم برگردد.
توازن رقابتی؛ هنوز نمیشود قضاوت قطعی کرد
تجربه های پیش از لانچ پر از بات بود و نمیشود با قاطعیت درباره بالانس حرف زد. اما همین فرصت باعث شد بیشتر روی طراحی نقشه ها دقیق شویم.
نقشه ها؛ کارآمد، روان، گاهی بیش از حد مهندسی شده
نه نقشه لانچ به شکل کلی خوبند و اندازه ها به تعادل رسیده اند. در خیابان های Siege of Cairo و Manhattan Bridge نقش کلاس ها عالی مینشیند. از آن طرف Mirak Valley و New Sobek City پاتوق نبرد های وسیله محورند. Operation Firestorm محبوب بتلفیلد 3 هم با رنگ و بوی تازه برگشته که خودش نوستالژی خالص است.
نکته های طراحی
-
جریان بین اهداف نرم و قابل پیش بینی نیست و این برای Conquest نعمت است
-
Breakthrough و Rush به خاطر ساختار مرحله ای همیشه خوب جواب میدهند
-
Empire State و Saints Quarter بدون وسیله هستند و احتمالا بین گیمر ها بحث برانگیزند
تنها گلایه این است که بعضی نقشه ها حس لوکیشن واقعی و شخصیت مستقل ندارند؛ انگار اول به عنوان «نقشه مولتی پلیر خوب» طراحی شده اند و بعد لوکیشن رویشان سوار شده است. وقتی بعضی لوکیشن های کمپین را میبینیم، ناخودآگاه میپرسیم چرا نقشه ای بالای صخره جبل الطارق نداریم یا چرا از سد هیدروالکتریک کمپین یک نقشه نمیسازند. حتی برای نیویورک، زیرزمین و مترو فریاد میزنند «Operation Metro جدید را بساز».
با همه این ها، نقشه ها خوب کار میکنند و مهم تر این که بتلفیلد دوباره «بتلفیلدی» احساس میشود. فقط ماد های کوچک مثل Team Deathmatch هنوز همان مشکل همیشگی را دارند: وقتی وسیله ها، کلاس ها و فضای وسیع را حذف میکنی، میماند دویدن و تیر زدن. راه حل ساده است؛ بازی نکن.
کمپین تک نفره؛ سرگرم کننده اما بی ادعا
کمپین از نظر سرگرمی کم نمیگذارد. تنوع مرحله ها خوب است، سوار وسیله میشوید، منفجر میکنید و سکانس های بزرگ میبینید. نکته جذاب، استفاده از مکانیک های تیمی و گجت های کلاس ها داخل کمپین است. فرماندهی اسکواッド با چرخ دستور، ماموریت های ویژه برای Engineer و حتی استفاده از ابزار تعمیر، همه جزو ایده هایی هستند که به هسته گیم پلی ریشه میدهند.
مشکل روایت
داستان از آن جنس روایت هایی است که نه میخواهد کسی را ناراحت کند و نه حرف خاصی میزند. محور قصه روی شرکت نظامی خصوصی Pax Armata و خلا قدرت در جهان است اما پیچش ها قابل حدس اند و موقعیت ژئوپلیتیک قانع کننده ای نمیسازند. بتلفیلد 3 و 4 هم شاهکار روایی نبودند، اما در زمین سیاست واقعی تر بازی میکردند و همین آنها را جذاب تر میکرد.
گرافیک، اجرا و صدا؛ حس میکند، میکوبد، تاثیر میگذارد
روی کنسول ها مود Balanced به قدری روان است که کات سین های 30 فریم کمپین ناگهان توی ذوق میزند. مود Performance نرخ بالاتر میدهد و در عوض نور پردازی و سایه ها لطمه میبینند. حرکت کاراکتر ها زمخت و وزن دار است اما کند نیست؛ همان چیزی که برای بتلفیلد لازم است. اسلحه ها حفره های اثر گذاری خودشان را دارند و اسلحه خارج از رنج کارآمد، با اولین شلیک خودش را لو میدهد.
صداگذاری یک کلاس درس است
-
صدای شلیک هر اسلحه هویت دارد
-
بوق ها و اخطار های هلیکوپتر، مکانیسم خشاب گذاری تانک، عبور موشک، همه دقیق و نافذ هستند
-
افکت فرو ریختن ساختمان و بازتاب صدا در محیط حس حضور در میدان میدهد
کیفیت زندگی و مکانیک های کلیدی
سر خوردن، دویدن خمیده، پرش به حالت خوابیده و مهم تر از همه کشیدن هم تیمی در حین احیا، جریان نبرد را پویا نگه میدارد. این آخری از بهترین ایده های جدید سری است.
پورتال و بتل رویال؛ قطعات ناشناخته پازل
دسترسی به Portal در دوره پیش از انتشار ممکن نبود و بتل رویال هنوز معرفی کامل نشده است. اما حتی بدون آنها، ستون اصلی یعنی مولتی پلیر کلاسیک به اندازه کافی قوی است که امید به آینده بدهد. اگر فاجعه شبکه ای غیر منتظره رخ ندهد، این پایه میتواند جمعیت بزرگی را جذب کند.
بتلفیلد 6 میخواهد «برای همه» باشد؛ آیا این خطرناک است
پاسخ کوتاه: بله و نه. از یک طرف، تنوع مود ها و بازگشت کلاس ها باعث میشود هر نوع بازیکنی جای خودش را پیدا کند. از طرف دیگر، وقتی سراغ مود های کوچک میرویم و عناصر هویتی بتلفیلد را حذف میکنیم، جذابیت کم میشود. خبر خوب این است که بازی واضحا برای مود های اصلی طراحی شده است و اگر همان ها را بازی کنید، تجربه پر و پیمانی میگیرید.
نکته های کاربردی برای شروع
تنظیمات پیشنهادی گیم پلی
-
روی کنسول مود Performance را برای مولتی پلیر رقابتی ترجیح بده
-
حساسیت نشانه گیری را کمی بالاتر ببر و ریکویل را با Burst کنترل کن
-
با Squad پابرجا بمان؛ بازی انفرادی در نقشه های وسیع تو را تنبیه میکند
مدیریت نقش ها و اسکواد
-
Assault برای فشار دادن فلگ ها
-
Engineer برای مقابله با تانک و هلیکوپتر و تعمیر
-
Support برای مهمات و تثبیت خط
-
Recon برای باز کردن مسیر و اطلاعات گیری
انتخاب نقشه و مود
-
Conquest و Rush بهترین vitrin بازی هستند
-
در Empire State و Saints Quarter بدون وسیله، کلاس ها را بر اساس نبرد نزدیک بچین
-
اگر نقشه وسیله محور است، Engineer را دست کم نگیر
ایراد ها و نگرانی ها
-
بعضی نقشه ها شخصیت بصری مستقل ندارند و بیش از حد «مهندسی مولتی پلیر» حس میشوند
-
مود های کوچک، ارزش افزوده ویژه ای ندارند
-
روایت کمپین حرفی برای گفتن ندارد و صرفا نقش شهربازی اکشن را بازی میکند
با این حال، ترکیب گیم پلی، کلاس ها، نقشه های روان و صداگذاری خارق العاده، یک هسته محکم ساخته است که میتواند با آپدیت ها بهتر هم بشود.
جمع بندی
بتلفیلد 6 ژانر را از نو تعریف نمیکند و لازم هم نیست. کاری که باید بکند را خوب انجام میدهد: مولتی پلیر کلاسیک سری را با ریتم درگیر کننده، کلاس های معنادار، نقشه های کارآمد و ارائه صوتی و بصری درجه یک بر میگرداند. کمپین سرگرم میکند اما حرف خاصی نمیزند و مود های کوچک همچنان میانبر های کم عمق اند. با این وجود، بعد از سال ها، دوباره یک بتلفیلد داریم که میشود از همان روز اول به آن چسبید و ساعت ها Conquest بازی کرد.
سوالات رایج
آیا بدون وسیله هم بتلفیلد 6 جذاب است
در نقشه های خاص بله، اما قلب تجربه با ترکیب وسیله ها و پیاده نظام میتپد. اگر وسیله ها را دوست ندارید، Rush و Breakthrough گزینه های بهتری هستند.
آیا کلاس ها باعث محدودیت نمیشوند
نه. هر کلاس مسیر مشخصی برای تاثیرگذاری میدهد اما آزادی در ترکیب سلاح و گجت ها اجازه میدهد سبک بازی خودت را بسازی.
روی کنسول کدام مود گرافیکی را انتخاب کنیم
برای رقابت، Performance منطقی تر است. اگر دنبال نمایش بصری حداکثری در کمپین هستی، Balanced هم انتخاب خوبی است.
آیا ارزش صبر برای پورتال و بتل رویال را دارد
اگر به خلاقیت های جامعه محور علاقه داری بله، اما حتی بدون آنها هسته مولتی پلیر ارزش خرید دارد.
