توسط : سریال Sirens با بازی درخشان «مگان فهی» و «میلی آلکاک» یکی از سریال‌های جدید نتفلیکس است که در ژانر کمدی سیاه و درام خانوادگی ساخته شده است. این مینی‌سریال که اقتباسی از نمایشنامه‌ی Elemeno Pea نوشته‌ی «مولی اسمیت متزلر» است، تلاش می‌کند شکاف طبقاتی و روابط پیچیده خانوادگی را در بستر طنز تلخ بررسی کند. با وجود شروعی امیدوارکننده و شخصیت‌هایی با گذشته‌ی پررمز و راز، سریال Sirens در روایت داستان و ضرب‌آهنگ خود دچار نوسان می‌شود.
در این داستان، «دِوون دی‌ویت» با بازی فهی، زنی است که بین مراقبت از پدر مبتلا به زوال عقل و حفظ پاکی خود از اعتیاد درگیر است. او پس از نادیده گرفته‌شدن‌های مکرر از سوی خواهرش «سیمون» (میلی آلکاک)، به جزیره‌ای مرموز سفر می‌کند تا خواهرش را از محیط کاری عجیبش، یعنی خانه‌ی میلیاردر مرموز «مایکلا کل» با بازی «جولیان مور»، بیرون بکشد.
نقاط قوت سریال Sirens
بازی‌های بازیگران، یکی از بزرگ‌ترین امتیازهای سریال Sirens است. فهی و آلکاک به‌خوبی دینامیک خواهرانه‌ای متضاد و پیچیده را به تصویر کشیده‌اند و مور نیز نقش یک شخصیت ضدقهرمان کاریزماتیک را با مهارتی خاص اجرا کرده است. در کنار آن، بیل کمپ در نقش پدر خانواده، نمایشی تأثیرگذار از مبارزه با زوال عقل ارائه می‌دهد که در دل داستان تاریک، لحظاتی انسانی و احساسی ایجاد می‌کند.
مشکلات ساختاری و پایان غیرقابل دفاع
هرچند سریال Sirens پتانسیل‌های زیادی دارد، اما ساختار روایی آن به‌ویژه در قسمت پایانی، دچار آشفتگی می‌شود. برخی از خطوط داستانی به‌طور ناگهانی رها شده یا با یک جمله‌ی ساده بسته می‌شوند. همچنین، تصمیمات برخی شخصیت‌ها با روند رشد آن‌ها همخوانی ندارد و به‌نظر می‌رسد سریال به جای نتیجه‌گیری منطقی، بیشتر به دنبال انتقال یک پیام سطحی بوده است.
کمدی سیاه درخشان، اما ناکافی
کمدی سیاه یکی از نقاط قوت سریال Sirens است؛ شوخی‌های تلخ و گفت‌وگوهای خواهرانه که یادآور تنش‌های واقعی میان اعضای خانواده‌اند، به سریال عمق خاصی می‌دهند. با این حال، بازگشت مکرر به فضایی ملودراماتیک و «سوپ‌اپرا» مانند باعث شده این طنز به اندازه‌ای که باید بدرخشد، فرصت پیدا نکند.
نتیجه‌گیری
سریال Sirens اثری است با بازی‌هایی خیره‌کننده و موضوعاتی پرکشش، اما دچار لغزش‌هایی در روایت و ساختار. اگرچه دیدنش برای علاقه‌مندان به درام‌های اجتماعی و کمدی‌های تلخ ارزشمند است، اما در نهایت ممکن است مخاطب را با حسی نیمه‌تمام رها کند.
